Ach, Wszechmocny Panie! Oto Ty uczyniłeś niebo i ziemię wielką swoją mocą i swoim wyciągniętym ramieniem; nie ma nic niemożliwego dla Ciebie.
Jer 32, 17
U progu Adwentu stają przed nami słowa sprzed 2600 lat. Jest to modlitwa proroka Jeremiasza, który znajdował się w trudnej sytuacji. Wojska babilońskie obległy Jerozolimę. Prorok Pański, zamiast zachęcać do wytrwania, wspinać się na mury miejskie, by podsycać wśród żołnierzy wolę walki oraz deklamować przed ludem patriotyczne frazesy - zwiastuje upadek miasta, namawia wręcz do dezercji! Jeremiasz nie jedna sobie tym przyjaciół. Nie raz dotyka go zwątpienie, jest mu ciężko pogodzić się z tym, czego Bóg od niego wymaga. Idzie jednak mimo wszystko wskazaną mu ścieżką i głosi Słowo Boże. Nazywa rzeczy po imieniu. Wskazuje na odejście od Bożych norm. Kieruje na drogę nawrócenia i poprawy. Staje się tym samym niewygodny dla wielu ludzi.
Dzisiejszy tekst spisany został w więzieniu, do którego Jeremiasz został wtrącony przez króla Sedekiasza. Mimo trudnych warunków, w modlitwie proroka nie ma użalania się nad swoim losem. Jeremiasz wie, komu może zaufać. Jak widzimy w kolejnych wersetach, Bóg objawił mu przyszłość. Jerozolima znów zostanie odbudowana, a wygnańcy wrócą z niewoli. Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych!
Modlitwa Jeremiasza może być też naszą modlitwą. Chodzimy obciążeni codziennością, przytłoczeni informacjami o katastrofach i wojnach. Widzimy jak wartości chrześcijańskie odchodzą w zapomnienie, a Boże przykazania stają się niewygodne. To właśnie my dziś mamy usłyszeć adwentową modlitwę proroka! Adwent to czas, by na nowo zrozumieć, że czekamy na powtórne przyjście Pana. To On trzyma stery świata i Jemu możemy zawierzyć swoje życie! Jemu powinniśmy ufać, choć nie raz nie rozumiemy Jego dróg. Tak ciężko nam czekać i trwać we wierze, ale Jezus Chrystus i do nas kieruje słowa: „wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze” [Łk 21, 28]. Amen!
