A urodzi syna i nadasz mu imię Jezus; albowiem On zbawi lud swój od grzechów jego.
Mt 1,21
Zbawienie oznacza ratunek. Kiedy mówimy, że Jezus jest Zbawicielem, warto zastanowić się, od czego tak naprawdę nas ratuje. W zależności do tradycji wyznaniowej odpowiedź na to pytanie może uwypuklać szczególny rodzaj pobożności lub zdradzać, wedle jakiej narracji formułowana jest teologia. Tak więc niektórzy odpowiedzą, że Jezus ratuje nas od śmierci wiecznej, inni wskażą na ocalenie od władzy diabła, a jeszcze inni będą mówić o uśmierzeniu Bożego gniewu. Wszystkie te odpowiedzi są na jakimś poziomie poprawne, jednak gdy Nowy Testament po raz pierwszy mówi o zbawieniu dokonanym przez Jezusa, to wskazuje inny aspekt - Jezus uratuje swój lud od grzechów tegoż ludu.
Jezus uratuje mnie od zła, którego jestem autorem. Być może żaden inny ratunek nie jest mi w tak wyraźny sposób potrzebny. Działanie diabła na co dzień może być niedostrzegalne, a Boży gniew jawić się jako coś abstrakcyjnego. Wystarczy jednak odrobina uczciwej autorefleksji, aby ujrzeć, że mam to i owo na sumieniu. Świat jest trapiony przez ludzką niegodziwość i ja sam się do tego dokładam. Czasem w sposób boleśnie oczywisty.
„Sami siebie od grzechów uwolnić nie jesteśmy w stanie”, jak głosi jedna z modlitw spowiednich w Śpiewniku Ewangelickim. Owo uwolnienie może przyjść tylko przez zjednoczenie z ukrzyżowanym Chrystusem.
Zostanę uratowany od swoich grzechów, nawet jeśli zmagam się wciąż z tym samym bagnem. Zostanę uratowany od swoich grzechów, nawet jeśli jeszcze nie widzę w swoim życiu uświęcenia. Zostanę uratowany od swoich grzechów, nawet jeśli będę je powtarzał do ostatniego dnia mojego życia - o ile szczerze proszę Pana, aby mnie uleczył. On sprawi, że te grzechy nie będą miały ostatniego słowa. Łaska odniesie zwycięstwo nad moją ciemnością. W tej nadziei już jestem uratowany.
