Modlitwa dnia

---

Wszechmogący i wiekuisty Boże, Ty nie pogardzasz swoim stworzeniem i odpuszczasz grzechy każdemu pokutującemu. Stwórz w nas nowe i pełne skruchy serca, tak, abyśmy żałując za nasze grzechy i uznając naszą niedolę, mogli otrzymać od Ciebie pełnię przebaczenia i odpuszczenia; przez Jezusa Chrystusa, Syna twojego, Pana naszego, który żyje i króluje z Tobą i Duchem Świętym, jeden Bóg, teraz i na wieki wieków. 

Psalmy: Ps 136,1-9; dodatkowo : Ps 90; Ps 6

Czytanie z Starego Testamentu: ks. Rodzaju 1,1-19

Czytanie z Nowego Testamentu: Ewangelia św. Marka 1,1-13

Czas Pasyjny i Środa Popielcowa

W okresie czterdziestodniowego Wielkiego Postu ochrzczony lud Boży oczyszcza swe serca za pomocą dyscypliny właściwej dla czasu pasyjnego: modlitwy, postu, oraz ofiarności. Jest to czas radosnego przygotowywania się do Paschalnej Uczty, święta Wielkanocy. W czasie tym Bóg odnawia gorliwość wiary i życia swego ludu. Modlimy się w tym okresie o to, abyśmy mogli otrzymać pełnię łaski, która jest udziałem dzieci Bożych.

Rozważanie

"I wychodziła do niego cała kraina judzka i wszyscy mieszkancy Jerozolimy..." [Mk 1,5]. Słowa Ewangelii są proste, jednakże zawierają szczegóły, które mają znaczący wpływ na moją codzienną podróż pokuty i wiary. 

Słowa te stają się niejako celem mojej podróży. Powinienem "wyjść do Niego", wyjść tam, gdzie On przebywa, tam, gdzie znajduje się Boży dar, chrzest, przebaczenie, gdzie Królestwo nakreśla swoje granicy. Droga do Niego prowadzi przez pustynię, przez pustkowia, gdzie nie ma nikogo oprócz Pana, Jego proroka i Jego daru Chrztu. Czemuż tak jest, że należy wyjść? Starając się odpowiedzieć na takie pytanie, warto przypomnieć, że wielkie czyny zbawienia naszego Boga dokonały się właśnie "gdzieś tam", w oddali od zbudowanych przez człowieka miast i domów.

Na pustynię, gdzie nikt nie mieszka, Bóg wyprowadził swój lud od faraona, od głodu, od bałwochwalstwa, od ich własnych grzechów, a dokonał tego przy pomocy węża miedzianego. Tam właśnie, w oddali od cywililzacji, na opuszczonym wzgórzu Pan wybawił mnie oraz całą ludzkość.

Dlaczego na pustyni? Ależ dlatego Pan wybrał miejsce dla Jana Chrzciciela, aby ono samo obrazowało opłakany stan mojego grzechu - pustkowie bez życia. Miejsce takie objawia mi grzeszny stan i pełnię niedostatków. Zarazem Janowe wyjście na pustynię objawia Boga, który pierwszy wychodzi mi na spotkanie w miejscu gdzie jestem, takim jakim jestem i tam właśnie mnie zbawia. Jeśli miałbym się udać tam, gdzie jest On, tam, gdzie mnie woła przez Jana Chrzciciela, to powinienem wyjść z miasta moich iluzji, zbudowanego własną grzeszną pychą. Miasta, które niby ma chronić mnie od własnego grzechu, własnej winy, mojego pustynnego stanu duszy.

Pan może zbawić mnie nie tylko od iluzji, ale od mojego stanu. Wzywa zatem mnie do skruchy, do porzucenia iluzji własnej sprawiedliwości, do ujawnienia realnego stanu grzeszności, dlatego, że taki właśnie Bóg, mój Zbawiciel, przyszedł spotkać się i zbawić.

I Jan nawołuje mnie, abym wyszedł, podążył drogą światła, podobnie jak On jest w świetle, abym wspólnie z Janem został oczyszczony ze wszystkich moich grzechów krwią Syna Bożego - Jezusa Chrystusa. Amen! Prowadź Panie!

Rozważania z Nowego Testamentu na każdy dzień Roku Kościelnego (Luterański Kościół Synodu Missouri).