Pierwszym terminem wymagającym wyjaśnienia jest słowo "wysokokościelny". Pragnę zaznaczyć, że jest to kalka z języka angielskiego i słowa high church1. Termin ten oryginalnie oznaczał grupę wiernych i duchownych Kościoła Anglii, którzy w teologii i liturgii reprezentowali nurt tradycyjny, bliższy pobożności rzymskokatolickiej niż protestanckiej w stylu metodystów czy kalwińskiego skrzydła anglikanizmu, określanego mianem low church2. Celowo zdecydowałem się na użycie tego terminu, jako najlepiej oddającego istotę moich poglądów na luterańską liturgię, a ponadto jest to termin szerzej znany niż staroluteranizm czy luteranizm konfesyjny i jest używany praktycznie w każdym wyznaniu, także w Kościele rzymskokatolickim (FSSP czy SSPX). Nie jest łatwe wytłumaczenie istoty Kościoła Wysokiego w luterańskim, ortodoksyjnym rozumieniu, szczególnie że większość pojęć i sama istota pobożności luterańskiej została zdominowana przez różnego rodzaju nurty kalwińskie, zwłaszcza w Europie Centralnej czy w ostatnich latach także ewangelikalne. Nie jestem w stanie podać wyczerpującej i właściwej definicji owej "wysokokościelności", ale jestem w stanie wymienić przykładowe jej cechy, takie jak podkreślanie znaczenia kościoła widzialnego jako instytucji Bożej na ziemi, powołanej do zwiastowania Słowa Bożego i sprawowania Sakramentów, a także posiadanie sukcesji apostolskiej przez biskupów; wierność historycznej liturgii Kościoła, w tym wykorzystanie strojów liturgicznych takich jak biała alba, ornat, kapa, dalmatyka; występowanie takich elementów liturgii jak procesja, litanie, podniesienie konsekrowanych postaci eucharystycznych; tradycyjne pojmowanie urzędu duchownego, najczęściej hierarchicznego w strukturze diakon-prezbiter-biskup; coniedzielne sprawowanie Sakramentu Ołtarza czy podkreślanie znaczenia pokuty, spowiedzi, w tym spowiedzi usznej oraz Absolucji.
