Prezentujemy kolejny dokument dot. roli kobiet w Kościele. Przedstawialiśmy już opinie Luterańskiego Kościoła Synodu Missouri oraz Ewangelicko-Luterańskiego Synodu Wisconsin. Tym razem publikujemy na naszych stronach stanowisko Luterańskiego Kościoła Australii, które również negatywnie odnosi się do możliwości dopuszczenia kobiet do ordynacji prezbiterskiej.
DOKTRYNALNE OŚWIADCZENIA I TEOLOGICZNE OPINIE LUTERAŃSKIEGO KOŚCIOŁA AUSTRALII
ROLA KOBIET W KOŚCIELE
Przygotowane przez Komisję Teologii i Stosunków Wewnątrzkościelnych. Przyjęty przez Synod Generalny, 1978 Konwencja.
Zmieniony w sierpniu 2001.
1. Ten problem, podobnie jak wszystkie kwestie, które dotyczą Kościoła, muszą być wyraźnie zdeterminowane (określone) Pismem Świętym. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu jest jedynym źródłem nauczania i prawa w kościele. Jest jedynym sędzią wszystkich nauczycieli i nauczania (nauk). Względy praktyczne mogą głęboko wpływać na ten szczególny problem, mimo to, nie mogą zastępować Pisma Świętego.
2. Biblia nie daje wskazówek co do roli kobiety w kościele. To co możemy znaleźć, to wzorzec postępowania, który funkcjonuje jako przewodnik lub kierunek do kościoła. Istnieje również kilka fragmentów, w których są rozwinięte jasne zasady.
3. Nowy Testament pokazuje, że stosunkowo duża liczba kobiet wzięła czynny udział w służbie Jezusowi Chrystusowi i jego uczniom w różnym charakterze:
- Maria i Marta oraz inne wymienione w Ewangelii Łukasza 8:1-3 i 23:49
- Lidia (Dz 16:15) i Pryska (Rz 16:3,4),
- córki Filipa(Dz 21:9) i inne prorokinie,
- Ewodia i Syntycha (Paweł powiedział o nich, że „one dla ewangelii razem ze mną walczyły wespół z Klemensem i z innymi współpracownikami moimi,” (Fil 4:4),
- Feba (Rz 16:1,2).
Jednak żadna z tych kobiet nie pracowała samodzielnie (niezależnie). One były pomocnikami, zwolennikami Pana i apostołów. Nie było żadnej kobiety wśród Dwunastu (Lu 6:12-16), i nic nie wskazuje na jakąkolwiek kobietę wśród Siedemdziesięciu (Lu 10:1-20).
4. Ten obraz działalności kobiet pokrywa się z wytycznymi (wskazówkami, kierunkami) tych kilku fragmentów Nowego Testamentu, które mówią bardziej bezpośrednio o roli kobiet w kościele.
5. Wygląda na to, że gdy uczniowie żyli, rola kobiety w kościele nie była żadnym rzeczywistym problemem. Dlatego tą kwestią nie zajęto się pełniej. Powszechnym zwyczajem było, że kobiety miały przyjmować raczej wspierającą niż przewodnią rolę w społeczeństwie.
6. Ważne jest jednak, aby pamiętać, że gdy kwestia roli kobiet w kościele została podniesiona przez apostoła Pawła (jedyny apostoł to uczynił), to argumentował to zasadami (prawem), a nie zwyczajem.Natomiast Paweł wraca do zwyczaju po swoim złożonym (trudnym, skomplikowanym) argumencie w 1 Liście do Koryntian, dotyczącym noszenia nakrycia głowy podczas nabożeństwa.
7. Fragmenty, które są rozważane to 1Kor 11:2-10, 14:33b-36 oraz 1Tym 2:13,14. One ustanawiają zasady podporządkowania i powściągliwości kobiet w Kościele. Lub ujmując negatywnie: kobiety nie są po to, by przyjąć w Kościele rolę przewodnią, niezależną i autorytatywną. Uwaga: w zgromadzeniach kobiet, urzędy w nich muszą być oczywiście piastowane przez kobiety.
8. Na podstawie powyższych spostrzeżeń stawiamy następujące konkretne wnioski:
a. Zasady (prawa) apostołów wykluczają możliwość, aby kobiety pełniły obowiązki pastorów i pasterzy (przewodniczących) zgromadzenia. To prawdopodobnie wykluczałoby również pozycję starszego (diakona), chociaż może to być tutaj zależne od tego, jak urząd starszego (diakona) jest rozumiany.
[Nota redakcyjna: w 1987 roku Synod Generalny przegłosował dopuszczenie kobiet do urzędu starszego (diakona), przy założeniu, że pomocniczy urząd starszych (diakonów) nie ma rzeczywistej (prawdziwej) lub domniemanej władzy nad ludźmi.]
b. Wykluczenie z urzędu pastora i pasterzy (przewodniczących) Kościoła nie oznacza, że chrześcijańskie kobiety nie mają satysfakcjonującej i dającej spełnienie drogi, w której mogą służyć zgromadzeniu i kościołowi.
Możemy tu nadmienić takie działalności jak:
- nauczanie dzieci i dorosłych z szkółkach niedzielnych, szkołach parafialnych, i szkołach biblijnych,
- odwiedzanie i doradzanie ludziom w instytucjach (szpitale i więzienia) i prowadzenie modlitw, gdy nadarzy się okazja,
- branie udziału w spotkaniach parafialnych (wspólnotowych) i asystowanie (pomaganie) w parafialnych (wspólnotowych) nabożeństwach - z wyjątkiem tych czynności, które są zastrzeżone dla urzędu pastora,
- prowadzenie modlitwy pod pasterskim (duszpasterskim) kierownictwem w różnych kościelnych organizacjach, w grupach młodzieżowych i kobiecych stowarzyszeniach,
- piastowanie jakiejkolwiek godności w kościele albo parafiach (wspólnotach), które nie pociągają za sobą sprawowania rządów i władzy.
c. W odniesieniu do pytania o prawa kobiet do występowania w charakterze delegatów na konwencję kościoła, zasadnicze pytanie brzmi: Czy urząd delegata (synodsman)pociąga za sobą sprawowanie władzy, której według apostołów chrześcijańska kobieta nie powinna sprawować.
Z jednej strony argumentowano:
(1) że delegaci reprezentują parafian,
(2) że synodalne konwencje, „jako najwyższy konstytucyjny organ kościoła, z władzą by kierować i kontrolować”, wyraźnie sprawują rządy kościoła.
Dlatego niewłaściwe jest dla kobiet, aby działały jako synodalni delegaci.
Z drugiej strony argumentowano:
(1)że kobiety mają równy status z mężczyznami w wykonywaniu Chrystusowych poleceń w lokalnych zgromadzeniach ( kongregacji). Logicznie rzecz biorąc nie mogą być pozbawione tego prawa w konwencji kościoła; i
(2) że głosowanie na synodalnych konwencjach jest raczej sposobem osiągnięcia zgody niż wykonywaniem władzy.
Ponieważ żadna wyraźna okoliczność nie może być uznana (rozumiana) za wskazanie, że sprawowanie przez kobiety funkcji delegatów na konwencje obejmuje niebiblijne sprawowanie władzy, wnioskujemy, że prawo do pełnienia funkcji delegatów na konwencje kościoła może być przyznane zarówno mężczyznom jak i kobietom.
tłumaczenie: Marcin Ślizak
źródło : The Role of Women in the Church
