(Orzesze i Czerwionka, dnia 9 września 2012 r.)
Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa, miłość Boga Ojca, i społeczność Ducha Świętego, niech będą z wami wszystkimi. Amen.
Drodzy bracia i siostry w Panu!
Kiedyś pewien człowiek powiedział do mnie: „ten nasz ksiądz wiecznie jest niezadowolony, wiecznie nas karci, nigdy o nas nie mówi czegoś pozytywnego.”
Jakże inaczej słyszymy dzisiaj w słowach wielkiego duszpasterza, któremu na imię – „Apostoł Paweł”. Apostoł Paweł nieustannie w modlitwach dziękuje Bogu za zbór założony przez niego w Tesalonikach: „Dziękujemy Bogu zawsze za was wszystkich, wspominając was w modlitwach naszych nieustannie.” Jaki to szczęśliwy zbór za którego duszpasterz się modli i za który dziękuje Bogu. Jacy to szczęśliwi chrześcijanie, których w ten sposób ich duszpasterz przed Bogiem wychwala. To jest niecodzienne! Rzadko się zdarza ażeby duszpasterze taki dziękowali Bogu za swoich zborowników. Dziwne to jest zjawisko w dzisiejszych czasach kiedy wszystko poddaje się niszczącej krytyce. A jednak powinniśmy widzieć w naszym życiu parafialnym także i pozytywy. Nieraz gdy przechodzę przez cmentarz to w Orzeszu, czy w Mikołowie albo w Goleszowie, czy w Cieszynie, w szczerej modlitwie dziękuję Bogu za niektórych dawnych moich zborowników, którzy przeszli już do wieczności. Dziękuję Bogu za ich dobroć, pomoc jaka okazali mi w pracy duszpasterskiej i parafialnej, za ich dobre serca i za ich wierność. Tego zapomnieć nie można i nie wolno. To się pamięta nawet poza grób, tego śmierć nie niszczy.
Ale wróćmy do naszego biblijnego tekstu i postawmy sobie pytanie: „co to byli za super chrześcijanie, za który Apostoł Paweł dziękuje Bogu?” Jest to frapujące pytanie. Spójrzmy więc z punktu historycznego na tekst, który przed chwilą przeczytaliśmy.
Jesienią 49 roku Apostoł Paweł po raz pierwszy przyniósł Ewangelię na kontynent europejski do greckiego miasta Filippi. Stamtąd Silas i Tymoteusz, którego Apostoł powołał na biskupa, zanieśli Ewangelię dalej na zachód aż do Tesaliki. Tam, gdzie Grecy oddawali część bożkom założył Apostoł Paweł zbór chrześcijański. Za czasów rzymskich Tesaloniki były głównym miastem prowincji i siedzibą prokonsula.Tu Apostoł zatrzymał się, aby nawiązać kontakt z żydowską synagogą. Tu wśród żydów i pogan, dla których krzyż Jezusowy był zgorszeniem i głupstwem, tam Apostoł głosi Ewangelię o Jezusie Chrystusie. Stad za niedługo Apostoł wyjechał do Aten i Koryntu.
Ale mimo to Apostoł troszczył się o zbory, które założył, pamiętał o nich w modlitwach i utrzymywał kontakt poprzez listy. Dlatego jeszcze raz posłał tam młodego biskupa Tymoteusza, któremu powiedział: „Niechaj nikt młodością twoją nie gardzi!”
Jakże wielka radość miał Apostoł Paweł, gdy dotarły do niego dobre wieści z Tesaloniki. Dlatego napisał ten list, w którym Bogu dziękuję za ten zbór. Jest to podobnież najstarsze pismo Nowego Testamentu.
Drogie siostry i bracia w Chrystusie!
Postawmy sobie pytanie i udzielmy odpowiedzi: za co sławi Apostoł ten zbór?
Są to trzy sprawy:
Tesaloniczanie zachowali wiarę, miłość i nadzieję. To stało się pryncypium ich codziennego życia. Oni praktykowali wiarę w codziennej modlitwie, w regularnym udziale w nabożeństwach, w diakonii czyli pomocy jeden drugiemu i w ten sposób okazując sobie wzajemną miłość. Oni z nadzieją oczekiwali na paruzję, czyli objawienie się przyjścia Pańskiego, jak to ktoś powiedział: „oni patrzeli ponad horyzont”.
Za to Paweł nie uwielbia zboru w Tesalonikach, lecz Boga, który przez Ducha Swego Świętego dał to wszystko zborowi, że doszli do prawdziwej wiary w Jezusa Chrystusa. Bo do wiary nie można dojść samemu, bez Ducha Świętego. Dlatego jeden z teologów powiada: „Wierzący sam jest cudem”, cudem Bożym. Nie można bowiem samemu się „zbawić”, jak to nieraz słyszymy, lecz „zostać zbawionym” przez wiarę w Jezusa Chrystusa.
A to drugie co Apostoł wysławia w zborze w Tesalonikach to nazywa się w teologii: „imitatio Christi” czyli „naśladowanie Chrystusa.” Teolog i mistyk XV wieku Thomas à Kempis napisał głębokiej treści książeczkę, która kiedyś była wydawana w naszym Kościele: „O naśladowaniu Chrystusa”. Także Tesaloniczanie przez Ewangelię o Jezusie Chrystusie poczęli Chrystusa w swoim codziennym życiu naśladować. Dlatego Apostoł święty Paweł tak pisze do tego zboru: „A wy staliście się naśladowcami naszymi i Pana i przyjęliście Słowo w wielkim uciśnieniu, z radością Ducha Świętego, tak iż staliście się wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i w Achai”
Bracia i siostry! O to właśnie chodzi, abyśmy słuchając i czytając Ewangelię, czyli radosną wieść o Jezusie Chrystusie, zapragnęli Go naśladować w tym co mówił i w tym co czynił. Wtedy dopiero inni patrząc na nas i na nasze codzienne życie zapragną i nas naśladować. Tak było i wtedy w Tesalonikach, że ludzie patrząc na ten pierwszy zbór odwrócili się od bałwanów, od bożków i nawrócili się do prawdziwego Zbawiciela Jezusa Chrystusa. A ile w dzisiejszym świecie jest bałwanów i bożków, którym współcześni ludzie oddają cześć? Oni dlatego potrzebują nas, naszego życia z Chrystusem i w Chrystusie, przykładu w naśladowaniu Jezusa Chrystusa, aby się odwrócili od tego co ziemskie, niskie, nieraz okrutne i pogańskie.
A to trzecie za co Apostoł chwali zbór, to jest to, że nie znużyli się oczekiwaniem na powtórne przyjście Pańskie, na ponowne przyjście tego, którego Bóg wzbudził z umarłych. Oni bowiem przez wiarę byli pewni tego, że Chrystus powróci, jak to później chrześcijanie wyznawali w wyznaniu wiary: „I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a Królestwu Jego nie będzie końca…” Dlatego: „oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie.” AMEN.
14. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ
Hasło tygodnia: Błogosław, duszo moja, Panu i nie zapominaj wszystkich dobrodziejstw jego! (Ps 103,2)
Psalm tygodnia: Ps 146
Pieśń tygodnia: Nie puści Boga swego (687)
Barwa liturgiczna:zielona
Introit
Ks: Chwal, duszo moja, Pana!
Zb: Chwalić będę Pana, pókim żyw.
Ks: Śpiewać będę Bogu memu,
Zb: Dopóki żyć będę.
Ks: Pan wymierza sprawiedliwość skrzywdzonym,
Zb: On dochowuje wierności na wieki. (Ps 146,1-3.7.6.)
II
Ks: Błogosławiony ten, którego pomocą jest Bóg Jakuba,
Zb: Którego nadzieja jest w Panu, Bogu jego.
Ks: Pan uczynił niebo i ziemię,
Zb: On otwiera oczy ślepych i podnosi zgnębionych.
Ks: Pan strzeże przychodniów, sierotę i wdowę wspomaga,
Zb: On jest Bogiem twoim po wszystkie pokolenia.
(Ps 146,5-6.8.9-10)
Teksty liturgiczne i kazalne:
S – 1 Mż 28,10-19a V Mk 1,40-45 III
L – Rz 8,(12.13)14-17 II 1 Tes 1,2-10 IV
E – Łk 17,11-19 I 1 Tes 5,14-24 VI
Graduale:
Jak się lituje ojciec nad dziećmi, *tak się lituje Pan nad tymi, którzy się go boją. Alleluja! Ps 103,13
Kolekty:
1. Wielki i miłosierny Boże, niechaj imię Twoje będzie błogosławione na wieki! *Zmiłuj się nad niedolą naszą i oczyść nas z grzechów i nieprawości naszych. *Zwiąż życie nasze z Chrystusem i obdarz duchem serdecznej wdzięczności za Twoje serce ojcowskie. *Wysłuchaj nas przez Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą i z Duchem Świętym żyje i króluje na wieki wieków.
2. Boże i Ojcze Pana naszego, Jezusa Chrystusa! *Duch Twój świadczy, że jesteśmy dziećmi Twoimi. *Prowadź nas, jako dziedziców obietnicy zbawienia wiecznego, przez krzyż i doświadczenie do chwały Syna Twojego, *który z Tobą i z Duchem Świętym żyje i króluje na wieki wieków.
3. Wszechmogący Boże, Ojcze niebiański, *od Ciebie pochodzi wszelkie dobro i błogosławieństwo. *Prosimy Cię, daj nam to poznać, byśmy Tobie dziękowali i chwalili Cię docześnie i wiecznie. *Wysłuchaj nas przez Jezusa Chrystusa, który z Tobą i z Duchem Świętym żyje i króluje na wieki wieków.
Antyfona:
Ks: Kto ofiaruje dziękczynienie, czci mnie. Alleluja!
Zb: A temu, kto nienagannie postępuje, ukażę zbawienie Boże. Alleluja! (Ps 50,23)
Kolekta końcowa:
Patrz Kolekta końcowa z 1. niedzieli po Trójcy Świętej lub kolekty ogólne zamieszczone w Ordo.
POWSZECHNA MODLITWA KOŚCIOŁA
Panie Boże, który litujesz się nad nami i okazujesz swoje serce, przyjmij z ust naszych słowa uwielbienia i chwały. Żadne słowo nie jest dość dobre, abyśmy przez nie mogli wyrazić wielkość Twoją i uwielbiać Cię za okazane nam miłosierdzie. Przyjmij więc nasze skromne podziękowanie i uwielbienie, wszak wypływa z serc naszych.
Oczyść nas z grzechów i nieprawości, aby miłą była Tobie modlitwa nasza. Obmyj nas, aby uwielbiały Ciebie nasze czyny. Jako dzieci Twoje odkupione krwią Syna Twojego, przyprowadź nas przez Ducha Świętego do Chrystusa, Pana naszego, któremu chcemy służyć i dzięki Ewangelii Jego wzrastać w poznaniu prawdy i miłości Twojej. Dopomóż przezwyciężyć wszelką bojaźń i lęk przed mocami złego i niepewnością o dzień jutrzejszy. Daj nam ducha odwagi i męstwa, abyśmy bez trwogi umieli wziąć wszelki krzyż na siebie i naśladować Chrystusa, Ty bowiem przez cierpienie doświadczasz wiarę naszą i prowadzisz do wiecznej chwały.
Panie Boże, nie dopuść, abyśmy kiedykolwiek okazali Ci niewdzięczność. Naucz nas dziękować za każdy dar Twojego serca i każdy gest miłości, i przyjaźni okazany nam przez bliźnich. Pragniemy dowieść Ci naszej wdzięczności przez służbę dla potrzebujących, biednych i samotnych. Prosimy Cię, przyjmij nasze dziękczynienie i błogosław nam w codziennym życiu, pracy i nauce. Bądź pochwalony Boże nasz i Panie! Ciebie wielbimy i błogosławimy!
Wysłuchaj nas przez Jezusa Chrystusa Pana naszego. Amen.
