Kazanie na Niedzielę Septuagesimae 2012
(Brenna, Gorki Wielkie, dnia 5 lutego 2012 r. godz. 8.30 i 10.15)
Właściwa chluba
Umiłowani w Panu bracia i siostry!
Krótki jest dzisiejszy tekst kazalny przeznaczony przez Kościół na pierwszą niedzielę tzw. „Przedpościa”, czyli Niedziele Septuagesimae, po polsku „Siedemdziesiątnica”, pierwsza z trzech niedziel przed czasem pasyjnym. Tekst ten jest wyjątkowo krótki, ale wiecznie aktualny. Porusza problem chluby. W Biblii ten problem poruszany jest raz jako problem pozytywny, a innym razem jako negatywny. W dzisiejszym tekście tez jest mowa o jego pozytywnym i negatywnym znaczeniu w życiu człowieka.
Chluba też należy do życia człowieka. Często o niej słyszymy w codziennym zyciu. Słownik języka polskiego o chlubie mówi następująco:
- Chluba – to zaszczyt, chwała,
- chlubić się z kogoś lub czegoś to inaczej być dumnym.
Nieraz słyszymy jak to dumni są rodzice ze swoich dzieci, jak chlubią się z ich mądrości, osiągnięć w szkole, w nauce, czy już w pracy.
Nieraz słyszymy jak ludzie chlubią się ze swej wiedzy, z pochwał jakie od innych otrzymali. Inni chlubią się z osiągnięć w sporcie, ze swojego bogactwa, z tego co zbudowali, czy co pozostawili innym.
Ale Słowo Boże powiada, że wszystkie nasze osiągnięcia życiowe są nam dane na chwile. W starej pieśni „Jezu przekrasny” [ŚE 799] jest przekazana nam słuszna prawda: „...piękność też i człowiek ma, lecz wnet umiera, śmierć krasę zdziera, Jezusa piękność wiecznie trwa.” Wszystko czym człowiek w tym życiu może się pochlubić szybko przemija. Szybko przemija nasza młodość, niedawno bowiem byliśmy młodzi, a dziś już ona tak szybko przeminęła. Ktoś był piękny jak róża, a dziś z tej pięknej róży tylko wspomnienie pozostało. Ktoś inny znaczył tak wiele w społeczeństwie, w narodzie, w świecie, w Kościele, a dziś już nikt o nim czy o jego zasługach nie wspomina, wszyscy zapomnieli i może tylko śmierć o kimś wielkim przypomni ludziom, że taki człowiek był. Dlatego psalmista w Psalmie 90 powiada o nas, którzy się chlubimy w naszym życiu z różnych osiągnięć i zasług : „...są jak sen poranny, jak trawa, która znika: Rano kwitnie i rośnie, pod wieczór więdnie i usycha.” Oto jest człowiek, który tak się chlubi ze swego życia i ze swoich osiągnięć. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach człowiek jednego dnia może stać się biedakiem i żebrakiem, nawet gdy był człowiekiem majętnym. Jednego dnia człowiek może stracić zdrowie i siły, choć tak niedawno chlubił się ze swojej siły i zdrowia. A ilu ludzi mądrych, którzy szczycili się swoja mądrością, wiedzą, znajomością języków, zapomnieli wszystko, gdy przyszła choroba Alzheimera lub skleroza.
Dlatego dzisiejszy tekst starotestamentowy mówi nam: na próżno człowiecze chlubisz się z tego co przemijające, ze swoich osiągnięć, ze swoich zdolności, ze swojego bogactwa, ze swego wykształcenia i osiągniętych tytułów naukowych, skoro to wszystko za chwilę będziesz musiał zostawić, one zostaną ci odebrane.
Dlatego powinieneś się chlubić zupełnie z czego innego:
„kto chce się chlubić, niech się chlubi tym, że jest rozumny i wie o mnie, iż Ja, Pan, czynię miłosierdzie, prawo i sprawiedliwość na ziemi, gdyż w nich mam upodobanie – mówi Pan.”
To jest ta druga część naszego dzisiejszego tekstu biblijnego. To jest ta druga chluba człowiecza. Sam Pan Bóg powiada, że prawdziwą chlubą jest to, że naszym rozumem możemy poznać sprawy Boże, sprawy wieczne, sprawy Królestwa Bożego, gdyż one nigdy nie przeminą. A prawdziwie rozumny człowiek to ten który zna Boga i przyjął Go do swego serca, do swego życia codziennego, tego Boga, który w Jezusie Chrystusie zniżył się do człowieka, który przyszedł na ten świat, aby ratować to co zginęło i który ofiarował się za człowieka na krzyżu Golgoty. Znać Boga to znaczy tez kierować się zasadami, które On dał nam w 10 przykazaniach, oraz w przykazaniu Jezusowym miłości Boga i bliźniego. Poznać Boga takim jakim On jest, to poznać Jego miłość - to jest prawdziwa chluba człowiecza. Apostoł Paweł, który osobiście poznał Pana Jezusa i który w duchu był podniesiony aż do nieba cytuje słowa Starego Testamentu: „Wniwecz obrócę mądrość mądrych, a roztropność roztropnych”, jednocześnie pisze, że chlubić się będzie z krzyża Pana Jezusa. Pieśniarz ewangelicki w znanej pieśni, którą za niedługo często będziemy śpiewać, pyta się: „Kto jest chlubą, szczęściem mym?” odpowiada: „Jezus ukrzyżowany!” Bóg powiada, że jeśli chcemy się naprawdę chlubić to powinnyśmy się chlubić z Boga, który na ziemi czyni „miłosierdzie, prawo i sprawiedliwość.” Nie jest to to miłosierdzie, prawo i sprawiedliwość, które jakże nieudolnie czynią ludzie, gdzie miłosierdzie przeradza się nieraz tylko w jakąś jałmużnę, prawo w bezprawie, a sprawiedliwość w niesprawiedliwość. Bo my ludzie jakże często tylko podszywamy się pod Boże miłosierdzie, Boże prawo i Bożą sprawiedliwość. Ale jeśli Bóg czyni miłosierdzie, prawo i sprawiedliwość to jest to w pełni okazana człowiekowi prawdziwa miłość Boża zawarta w Jego miłosierdziu, w Jego prawie i w Jego sprawiedliwości. Dlatego tylko Bóg w Jezusie Chrystusie może być naszą sprawiedliwością i może nas usprawiedliwić. Dlatego Marcin Luter powiadał: „Chrystus jest moją sprawiedliwością!” Amen.
