Pewnie słyszałeś stwierdzenie „przywróćmy Bogu Boże Narodzenie”? Jest to oczywiście w pełni słuszne. Świat nie widzi problemu w mówieniu o Bogu w okresie Narodzenia Pańskiego, ale pragnie Go znaleźć gdzieś indziej niż na ziemi, owiniętego w pieluszki, leżącego i śpiącego w żłobie. Dla nas czymś niezwykle ważnym jest to, że w Boże Narodzenie wspominamy przyjście Jezusa w ciele. Więc zdecydowanie chcemy Boga w Bożym Narodzeniu!
Ale czemu nikt nie mówi aby przywrócić mszę w Boże Narodzenie (angielska gra słów: mass – Christmas – przyp. xJR)? Cóż oznacza słowo msza? Czy twój „luterański alarm” czasem nie załączył się od razu na sam widok słowa „msza”? Myślisz, że to rzymskokatolickie? Nie jest złym myślenie, że odnośnie rzymskiego rozumienia mszy mamy wiele do zarzucenia. Ale tak się składa, że my luteranie sprawujemy msze za każdym razem gdy sprawujemy Wieczerzę Pańską. Nabożeństwo w naszym śpiewniku (śpiewniku Luterańskiego Kościoła Synodu Missouri – przyp. xJR) pochodzi od Lutrowej Deutsche Messe, a więc mszy niemieckiej. Kiedy luteranie sprawują mszę, to najprościej mówiąc sam Pan Jezus daje nam to co wygrał na krzyżu jedynie z łaski w Jego Wieczerzy.
Tak więc zbieramy się razem w imieniu Pańskim 25. Grudnia aby świętować Boże Narodzenie. Co ma wspólnego Jezus narodzony w żłobie z Panem dającym Swe ciało i krew w Sakramencie. Odpowiedź brzmi: wszystko!
Boże Narodzenie jest świętem kościelnym w którym wspominamy, że dziecię narodzone w Betlejem nie miało pozostać w żłóbku, ale iść do Jerozolimy. Syn Marii urodził się aby umrzeć, urodził się aby być złożonym w ofierze za twoje i moje grzechy na krzyżu. On pojednał Boga z grzesznikami poprzez ofiarę Swego życia za grzechy świata.
Do tego żłóbka nie jesteśmy w stanie powrócić, choćby w Boże Narodzenie, niezależnie od tego jak byśmy się starali. Tak samo nie jesteśmy w stanie pójść pod krzyż gdzie dorosły już Jezus umierał w Wielki Piątek. I tam nie znajdziemy Jezusa. Więc gdzie możemy go znaleźć? Boże Narodzenie jest dniem kiedy dziecię z Betlejem przychodzi do nas nie w żłóbku, ale w Swym ciele i krwi w Sakramencie.
Jezus w Swym pierwszym przyjściu nie przybył w niebiańskim splendorze, ale owinięty w pieluszki i leżąc w żłobie. Urodził się w sposób kompletnie ziemski, tak jak my, najzwyczajniej. Przybył na ziemię nie z piorunami i grzmotami, ale skromnie, cicho i w pokorze. Jezus jest Bogiem z nami, Bogiem z nas, Bogiem dla nas.
Jezus przychodzi do ciebie w Boże Narodzenie nie w niebiańskim splendorze. Przychodzi zwyczajnie, w ziemskich elementach chleba i wina. Przychodzi nie z piorunami i grzmotami, ale z odpuszczeniem grzechów, które przyjmujesz do ust.
Ksiądz dr Luter powiadał: „jeśli potrzebuję teraz odpuszczenia grzechów, to nie biegnę pod krzyż, bo tam tego nie znajdę…. Ale znajdę je w sakramencie lub Ewangelii której słowa są udzielane, ukazywane, ofiarowane i dane, iż odpuszczenie moich grzechów zostało zdobyte na krzyżu”. Nie idziemy do żłóbka aby znaleźć Boga w Boże Narodzenie, idziemy do sakramentu, gdzie Bóg sam się nam daje, poprzez nasze usta, w, z i pod chlebem i winem.
Ale czy nie mamy Wieczerzy Pańskiej częściej niż na Boże Narodzenie? Jasne! Ale dobrym luterańskim pytaniem jest „co to oznacza?”. A oznacza to, że każde sprawowanie Wieczerzy Pańskiej jest świętowaniem Bożego Narodzenia. Nasz Pan Jezus kocha nas tak mocno, że daje Swe ciało i krew nie tylko w Boże Narodzenie ale podczas każdego nabożeństwa.
Niech nikt nie wyrzuca Boga z Bożego Narodzenia. Ale też niech nikt nigdy nie wyrzuca Wieczerzy Pańskiej z Bożego Narodzenia! Jezus pragnie przyjść do ciebie w Swej Wieczerzy. Podczas tych Świąt, On włamuje się do twego świata, nie w pieluszkach, ale niosąc Swoje zbawienie w Swym ciele i krwi danej i przelanej za ciebie na odpuszczenie wszystkich twoich grzechów. Bierz i jedz Jego ciało. Bierz i pij Jego krew. Błogosławionych i radosnych Świąt Narodzenia Pańskiego!
