Jezus żyje, z Nim i ja... [ŚE 178], tak śpiewamy w starej kościelnej pieśni. Słowa te oczywiście nie oznaczają tego, jakobyśmy dzielili życie z każdą organiczną istotą, ani też faktu, że żyjemy w XX wieku jako chrześcijańscy obywatele środkowej Europy; nie, to małe słówko „z”, które w Nowym Testamencie tak często spotykamy (występujące w greckim jako przedrostek „syn”), oznacza całkowite zjednoczenie się z Chrystusem w tym Jego stanie, w którym On się w danej chwili znajduje, udział w tym wszystkim, co jest Jego. Jego śmierć - moją śmiercią! Jego życie - moim życiem! Z Nim żyć oznacza być z Nim zmartwychwstałym; ale to, że się z Nim zmartwychwstało, wskazuje na wspólną z nim śmierć.
Przez Boży i własny sąd pokuty ujrzeliśmy się w śmierci Jezusa jako wspólnie z Nim skazani. Jeśli jeden za wszystkich umarł, to wszyscy umarli [2 Kor 5, 14]. Z tego wynika, że ci którzy stali się jedno z Nim w śmierci, teraz też biorą udział w życiu Jego. Ja żyję, i wy żyć będziecie [J 14, 19]. Bo jeśli jesteśmy z Nim wszczepieni w podobieństwo śmierci Jego, tedy też i w podobieństwo zmartwychwstania wszczepieni w Nim będziemy [Rz 6, 5]. To nie dotyczy śmierci cielesnej i zmartwychwstania, które ongiś miało miejsce, lecz, jak jasno wskazuje na to związany z tym słowem obszerniejszy tekst - do życia już tutaj na ziemi. Tak więc to życie z Nim jest rzeczywistym doświadczeniem, które po spełnieniu pewnych warunków może i powinno stać się naszym udziałem, a kto go przeżył, ten jest w istotnym pojęciu chrześcijaninem Wielkiej Nocy, który stał się żyjącym, zmartwychwstałym!
Zmartwychwstanie ma następujące cechy charakterystyczne:
1. Zmartwychwstały wie, jaka jest różnica między przeszłością i teraźniejszością. I nas, którzyśmy byli umarli przez upadki, ożywił wraz z Chrystusem, i wraz z Nim wzbudził i wraz z Nim posadził w niebiosach w Chrystusie Jezusie [Ef 2, 5n].
2. Zmartwychwstały opuścił ciemność grobową z jej trupią wonią i odczuwa nadprzyrodzoną siłę życia, której poprzednio nie znał. I nas, którzyśmy byli umarli przez upadki, ożywił wraz z Chrystusem [Ef 2, 5].
3. Z lęku przed śmiercią zmartwychwstały obudził się do radości. I będzie się radowało serce wasze, a radości waszej nikt wam nie odejmie [J 16, 22].
4. Zamiast bezsilności, która cechowała jego poprzedni stan, została Zmartwychwstałemu udzielona nowa siła moralna, która czyni go zdolnym do przezwyciężania dawniejszych skłonności i wad charakteru. Ci zaś, którzy są z Chrystusa, ukrzyżowali ciało swoje z namiętnościami i pożądliwościami [Gal 5, 24].
5. W miejsce ziemskiego nastawienia, które kiedyś przykuwało jego zainteresowania do rzeczy widzialnych, interesuje się Zmartwychwstały przyszłością, rzeczami nadziemskimi, niebiańskimi. A tak, jeśli wstaliście z Chrystusem, tego, co jest w górze, szukajcie, gdzie jest Chrystus siedzący po prawicy Bożej [Kol 3, 1].
6. Zmartwychwstały jest już teraz obywatelem górnego świata i odbiera przez Ducha Świętego zadatek swojego dziedzictwa - znak dziecięcia Bożego. Który jest zadatkiem dziedzictwa naszego dla odkupienia nabytej własności, ku uwielbieniu chwały jego [Ef 1, 14].
7. Chociaż żyje jeszcze w ciele, zmartwychwstały nie kieruje się pobudkami ciała, lecz prowadzi życie w Duchu. Jeśli według Ducha żyjemy, według Ducha też postępujmy. [Gal 5, 25]; Wy natomiast nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, skoro Duch Boga w was mieszka. A jeśli ktoś nie ma Ducha Chrystusa, ten do Niego nie należy [Rz 8, 9].
8. Zmartwychwstały daje dowód swojego uduchowienia na każdym, nawet najskromniejszym odcinku życia codziennego, nie kierując się już naturalnym instynktem i zasadami starego człowieka, lecz pragnąc żyć po myśli Chrystusa. Albowiem niech w was będą te same myśli, jakie i w Chrystusie Jezusie [Flp 2, 5].
9. Zmartwychwstały żyje w światłości. Odwrócił się i zerwał z wszystkimi dziełami ciemności i ich istotą i dąży do tego, aby to odseparowanie przeprowadzić w coraz doskonalszym stopniu. Albowiem byliście niegdyś ciemnością; a teraz jesteście światłością w Panu [Ef 5, 8].
10. Zmartwychwstały żyje w prawdzie. Nie chce wydawać się, lecz być. Bo owoc Ducha jest we wszelkiej dobrotliwości i w sprawiedliwości i w prawdzie [Ef 5, 9].
11. Zmartwychwstały żyje w miłości według 1. Listu do Koryntian 13, gdyż Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego [Rz 5, 5].
12. W Zmartwychwstałym Chrystus kontynuuje Swoje życie przez Ducha Świętego.
W całej istocie, słowie, czynie
Niechaj przemawia On jedynie.*
Według tych znamion, z których każde można poprzeć cytatami z Pisma Świętego, może się każdy przekonać, czy jest istotnie chrześcijaninem Wielkiej Nocy, czy jest zmartwychwstałym. Co z tymi biblijnymi znamionami się nie zgadza, należy do „chust grobowych”, o których możemy powiedzieć jak w związku z Łazarzem: Rozwiążcie go, a niechaj odejdzie [J 11, 44].
Wielkanocne życie to wolność! Tu muszą odpaść wszystkie więzy i kajdany. Wielkanocne życie to zwycięstwo! Ale w tym wszystkim przezwyciężamy przez Tego, który nas umiłował [Rz 8, 37]. Wielkanocne życie to moc! Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie [Flp 4, 13]. Wielkanocne życie to znaczy: Żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus [Gal 2, 20]. Alleluja!
tłumaczenie: Ewa i Jan Klemens
*Źródło cytatu nie zostało podane, nie jest to werset z Pisma Świętego. Do tego punktu dobrze pasuje jednak Gal 2, 20.
