W jaki sposób Luteranie rozumieją na podstawie Słowa Bożego, że księża mają nauczać równocześnie Zakonu Starego Testamentu i Ewangelii? Pismo nie nakazuje wyraźne, by nauczać Zakonu i Ewangelii.
Zadaliście pytanie bliskie i drogie sercu wszystkich Luteran. Ale macie rację, jeśli nie możemy na podstawie Pisma Świętego udowodnić, dlaczego nauczamy Zakonu i Ewangelii, wtedy nie mamy na czym się opierać.
Po pierwsze, pozwolę sobie zapewnić, że nie ma ani jednego wersu, który mówi dosłownie „Kiedy stoisz na ambonie, zawsze podkreślaj Zakon i Ewangelię!” Jednak po części daje nam właściwą odpowiedź zrozumienie co mamy na myśli mówiąc „Zakon” i „Ewangelia”. Nauczanie zakonu nie oznacza, że musimy zawsze w jakiś sposób łączyć każde nabożeństwo z jednym z Dziesięciu Przykazań samym w sobie. Podczas gdy Przykazania Boże są bardzo pomocnym podsumowaniem Bożych praw, tak jak poprawnie przypuszczaliście, to Jego zakon jest wszystkim, czym stworzył w nas by było (lub też nie było) z każdą naszą myślą, słowem czy czynem. To idealna miłość do Boga w naszych sercach, umyśle, duszy oraz siła i idealna miłość dla naszego bliźniego i nas samych, którą podkreślał Jezus w Ewangelii św. Mateusza 22:37-40. Prawem jest wszystko to, czym nasz idealny Stwórca chciał, by stali się jego idealni ludzie. Dlatego wszystko, co ujawnia mnie samego jako coś mniejszego od tego, czym stworzył mnie Bóg ,posiada funkcje „Zakonu”, nawet jeśli mogą się oneprzy tym w cale nie odnosić do Dziesięciu Przykazań samych w sobie. Jak mówi Paweł w Liście do Rzymian 3:19,20 „A wiemy, że cokolwiek zakon mówi, mówi do tych, którzy są pod wpływem zakonu, aby wszelkie usta były zamknięte i aby świat cały podlegał sądowi Bożemu. Dlatego z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony przed nim żaden człowiek, gdyż przez zakon jest poznanie grzechu.” Zauważcie, wszystko, co czyni mnie świadomym mojego grzechu i powstrzymuje mnie przed przechwalaniem się swoją świętością przed Bogiem funkcjonuje jako „Zakon”. To pomaga wyjaśnić co mamy na myśli mówiąc o nauczaniu „Zakonu”.
Oczywiście, poprzez słowo, mamy na myśli tę samą rzecz, o której mówił Paweł w Liście do Rzymian 1:17 „Bo usprawiedliwienie Boże w niej bywa objawione, z wiary w wiarę, jak napisano: A sprawiedliwy z wiary żyć będzie.” Głosimy Ewangelię zawsze, kiedy przybliżamy grzesznikom życie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa które zostało uczynione za nas. Głosimy Ewangelię za każdym razem, gdy ogłaszamy wybaczenie grzechów okupione Jego krwią dla świata (Pierwszy List Jana 1:8-2:2), czy też idealną świętość życia Jezusa, któraubiera nas jak piękna, biała szata (List do Galacjan 3:26,27), która została dana nam na nasz chrzest. Głosimy i nauczamy, że Ewangelia jest główną częścią każdego przesłania z tego samego powodu, z którego Jan uczynił go sercem i jądrem jego Ewangelii. Jaki powód podał dla wszystkiego o czym napisał w swojej księdze? „Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego.” (Ewangelia św. Jana, 20:31)
Innymi słowy, kiedy mówimy, że nauczamy „Zakon” i „Ewangelię”, mamy na myśli to: głosimy o grzechu i łasce. By wyrazić to w inny sposób, nauczamy o ludzkiej grzeszności, która zasłużyła na piekło i o Boskiej łasce w Chrystusie, która dała nam niebo. To jest istota tego, co Luteranie mają na myśli mówiąc ogłoszeniu” Zakonu” i „Ewangelii”.
Powyższy tekst jest tłumaczeniem materiału zamieszczonego na oficjalnej stronie Ewangelicko-Luterańskiego Synodu Wisconsin - źródło : http://www.wels.net/what-we-believe/questions-answers/law-and-gospel
