Dzisiejszy protestantyzm podzielony jest na dwa zasadnicze bloki – paedobaptystyczny i credobaptystyczny. Ten pierwszy dopuszcza i praktykuje Chrzest niemowląt, ten drugi uznaje i praktykuje tylko i wyłącznie Chrzest w wieku świadomym, po osobiście złożonym wyznaniu wiary. Ten podział może generować kolejne uproszczenie. Z jednej strony mamy paedobaptystyczny „główny nurt protestancki”, z liberalnym podejściem do autorytetu Biblii, moralności, czy kwestii zbawienia. Z drugiej strony mamy credobaptystyczny ewangelikalizm, wierzący w nieomylność Biblii, świadomą wiarę w Jezusa jako jedyną drogę zbawienia i wskazujący na poważne podejście do Bożych przykazań. Takie uproszczenie jak zresztą każde uproszczenie nie pokazuje całej prawdy. W końcu bez problemu można znaleźć credobaptystycznych liberałów, jak również konserwatywnych, czy ewangelikalnych paedobaptystów. Sam ruch konfesyjnego luteranizmu idzie przecież pod prąd współczesnego liberalnego luteranizmu i w podobnym kierunku – choć na gruncie ewangelikalnym i kalwińskim – idzie autor książki „Do takich należy Królestwo” (Wydawnictwo Trinity), pastor Paweł Bartosik.
Ci wszyscy, którzy śledzą działalność i nauczanie pastora Pawła Bartosika z pewnością nie znajdą w tej książce nic sensacyjnego. Nie należy się spodziewać, że po jej przeczytaniu Kościoły baptystyczne, czy zielonoświątkowe nagle zmienią swój stosunek do Chrztu. Tego typu zmiany w myśleniu są raczej efektem indywidualnych przemyśleń. Ja sam nigdy nie miałem poważnych wątpliwości odnośnie mojego Chrztu dokonanego w wieku niemowlęcym, aczkolwiek miałem etap pewnych wątpliwości związanych z tym, czy aby na pewno jest to najwłaściwsza praktyka. Książka pastora Pawła Bartosika pokazuje jego osobistą drogę od nazwijmy to „bezobjawowego katolicyzmu”, przez świadome nawrócenie i drugi Chrzest w Kościele Baptystycznym i w końcu powrót do pierwszego Chrztu w związku z pytaniem o miejsce dla dzieci w ramach Bożego ludu. Jak na kalwińską pozycję przystało znajdziemy tam przede wszystkim całą masę podobieństw między Starym a Nowym Testamentem, między obrzezaniem a Chrztem. Dość ciekawym argumentem jest to, że odmawianie dzieciom Chrztu wyrzuca je z Bożego ludu, wprowadza więc zasadę nieznaną w Starym Testamencie. Ta myśl mocno współgra z tytułem książki, który nie skupia się w pierwszej kolejności na przerabianym tysiące razy problemie – chrzcić, czy nie chrzcić dzieci, ale na ich miejscu w Bożym planie zbawienia, w Bożym ludzie, w Bożym królestwie. To inna, ale za to bardzo cenna perspektywa. Tym samym muszę pochwalić autora za świetny wybór tytułu dla książki.
Jak już wspomniałem książka jest kalwińska, ba – bardzo mocno kalwińska. To widać, słychać i czuć. Luterański czytelnik z pewnością to zauważy. Pastor Bartosik jako duchowny reformowany nie uznaje Chrztu za kąpiel nowonarodzenia, która faktycznie tworzy w człowieku nowe życie, która faktycznie odpuszcza nam nasze grzechy i która jest potrzebna do zbawienia. Tu dopełnię, że ortodoksyjnym, luterańskim poglądem jest to, że potępienie sprowadza na człowieka nie sam brak Chrztu, ale pogardliwe odrzucenie Chrztu. Czyli potępiające nie jest „nie jestem ochrzczony”, ale „nie chcę być ochrzczony”. W teologii reformowanej Chrzest jest znakiem, jest obrzezaniem Nowego Testamentu, czymś co dla Kościoła chrześcijańskiego ustanowił Jezus Chrystus. To duża różnica w stosunku do luterańskiego spojrzenia na Chrzest. Z takiej perspektywy zrozumiałe jest, że autor skupia się właśnie na tym, czy dzieci mają swoje miejsce w Bożym ludzie i w Bożym królestwie. Myślę jednak, że świadomy luterański czytelnik zauważy te różnice teologiczne, wysunie własne luterańskie wnioski, a tym samym lektura tej książki, choć będzie w wielu miejscach cichą dyskusją z poglądami autora, jest naprawdę wartościową publikacją, pokazującą, że ewangelikalizm nie jest tożsamy z odrzuceniem Chrztu dzieci. Dodatkowym atutem jest stylistyczne zróżnicowanie książki, tym samym czyta się ją dobrze i z zaciekawieniem. I pomimo wszystkich moich zastrzeżeń do kalwinizmu powiem bez chwili zawahania – tę książkę po prostu warto mieć.
ks. pastor Jakub Retmaniak
