Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości.
1 J 1,9
Jeśli Pan pozwoli, za dwa dni będziemy świętować kolejne Boże Narodzenie. Czas płynie nieubłaganie, a wraz z nim mija kolejny Adwent. Można odnieść wrażenie, że z roku na rok znaczenie tego okresu zostaje coraz bardziej spłycone. Czas pasyjny pełen jest zadumy, skłania do wyrzeczeń, postanowień czy postu. Natomiast cztery tygodnie poprzedzające Boże Narodzenie są okresem przystrajania domów, kupowania prezentów, generalnych porządków czy planowania świątecznego menu. Choć wszystko to sprawia radość i może przyczynić się do umacniania relacji z innymi ludźmi, często przysłania nam prawdziwy sens Adwentu. Bowiem nie czekamy tylko na kolejne Święta, ale na powtórne przyjście naszego Zbawiciela. Czy jesteśmy gotowi na spotkanie z Nim? On patrzy na serce, a żadne dekoracje czy iluminacje nie przykryją mroku, który bardzo często panuje w naszym wnętrzu. Potrzebujemy przyjść do Niego i wyznać swój grzech. W I Liście Jana otrzymujemy niesamowitą obietnicę: „Jeśli przyznajemy się do naszych grzechów, On jest wierny i sprawiedliwy – przebaczy nam grzechy i oczyści od wszelkiej nieprawości” (1 J 1,9). Nie pozwólmy, aby kolejny Adwent minął, a w naszym życiu nic się nie zmieniło. Marcin Luter napisał w pierwszej tezie, że „gdy Pan i Mistrz nasz Jezus Chrystus powiada: »Pokutujcie«, to chce, aby całe życie wiernych było nieustanną pokutą”. Bóg wymaga pokutującego serca, nie tylko w czasie pasyjnym. Na pierwszy rzut oka pokuta może się wydawać czymś obcym, związanym ze średniowiecznymi praktykami mającymi na celu przebłaganie za grzechy. W rzeczywistości jednak jest ona połączeniem skruchy (świadomości popełnionych grzechów) i wiary w ich odpuszczenie przez Chrystusa. Istotą pokuty jest również metanoia, czyli przemiana myśli, nawrócenie. Oznacza pragnienie zerwania z tym, co złe, poddanie się Słowu Boga, dążenie do nawiązania relacji z Jezusem. Jest więc początkiem nowego życia – życia naśladowcy. Nie marnujmy więc kolejnego Adwentu, nie traktujmy Bożej łaski jako taniej i nie zwlekajmy ze spowiedzią. W Księdze Izajasza czytamy: „Choć wasze winy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją” (Iz 1,18b). Prośmy więc Ducha Świętego, aby ukazał nam naszą grzeszną naturę, prowadził do Chrystusa i przemieniał nas poprzez odnowienie umysłu (Rz 12,2).
„Szukasz czystych serc. Podoba Ci się skruszony duch, który w cichości woła do Ciebie i w uniżeniu klęka przed Tobą. Wtedy Ty stajesz obok i Ty jesteś światłem.” (PRZMK „Światło”)
